Het begin van het einde

Na een verblijf van 3 dagen bij de oom van de Debora (waar ik zoals ik ondertussen gewend ben van de Indonesische gastvrijheid niks te kort ben gekomen) ben ik door een kennis van deze oom rond Palu geleid waaronder een bezoek aan een waterval zoals ik die nog niet eerder ben tegengekomen en maar weer eens een stranddagje aan de mooie stranden en helderblauwe zee van Indonesië waar ik m'n allereerste offshore duik heb gedaan. Na drie leuke en gastvrije dagen moest ik alweer terug naar Makassar. En na een vlucht van 1,5 uur kwam dan aan op het vliegveld wat zo onderhand aan voelde als een tweede thuis. Buiten stond m'n nieuwe vriend van de Starbucks (die ik een kleine 2 weken eerder had ontmoet tijdens mijn ronddwalingen op het vliegveld) al op te wachten. In Makassar had ik letterlijk maar 48 uur de tijd. Na aankomst in de kamertje (ong. 20m2 zonder enige luxe, geen bed, geen kast enz.) van m'n starbucksvriend gingen we ondanks de 1 mei onrusten de stad in waarbij ik nog betrokken ben geraakt bij een demonstratie, waardoor ik de volgende in het plaatselijke nieuws terecht kwam als plaatsvervangende voorman in de deze demonstratie.

Door het regenachtige weer was er verder niet zo heel veel te beleven in Makassar waardoor we maar door gerede zijn naar een Starbucks waar ik het laplazerus kon zuipen aan alle Starbucks coffee's en drankjes. Dus na een energieke nacht gingen we s'ochtends weer op pad op de allerlaaste dag van mijn reis en Indonesië. De hoofdbestemming deze keer was fort Rotterdam waar (helaas) weinig/geen informatie was te vinden over het fort zelf maar des te meer over de culturen op Sulawesi. Verder bereikte ik in dit fort de top van mijn popsterren status in Indonesië, want van de 2 dat we in het fort waren heb ik minstens 1 uur verspild het op de foto gaan Jan en alleman, (dit is geen grap) handtekeningen uitdelen en handenschudden. Na al deze gekte probeerde m'n vriend iedereen zover te krijgen om me met rust te laten, volgend mij niet zoveel erg goed overkwam want het resterende uur werd ik toch regelmatig bestookt met verlegen giechelende meisjes die met me op de foto wilden en daarna hun hele horde vriendinnen er nog een keertje bijhaalde. Al met al de was dit bezoek aan fort Rotterdam uitgelopen op een extreme ervaring waardoor ik nu precies (denk te weten) hoe een gemiddelde ster zich voeld tijdens niets zeggend uitstapje. Na al deze gekte was het al weer tijd om terug te gaan en me gereed te maken voor het vertrek naar het vliegveld. Waar ik dan na 2 bijzondere maanden afscheid moest nemen van misschien wel het mooiste, gastvrijste land met met waarschijnlijk ook het lekkerste eten van iniedergeval zuid oost Azië. Na al deze woorden van lof lijkt me overbodig (ook al doe ik da nu dan toch) om te zeggen  dat Indonesië wel een diepe indruk op me heeft gemaakt! En met het verlaten van dit bijzondere en uitgestrekte land veranderde mijn status van 'reizend' nu definitief in 'TERUG'reizend!